Zespół pałacowo-parkowy Dołhobyczów na sprzedaż, lubelskie

Na sprzedaż jest piękny pałac w Dołhobyczowie, klasycystyczny zespół ze skrzydłami galeriowymi w polskim województwie lubelskim, gotowy do rekonstrukcji.

Historia Pałacu

Pierwsza wzmianka o dworze w Dołhobyczowie pochodzi z „Ksiąg grodzkich horodelskich” z 1731 roku. Wówczas Piotr i Jan Skrzetuscy podzielili majątek, a Anna Skrzetuska, właścicielka drugiej części ziem, posiadała dwór z ogrodem i sadem. To najstarsza wzmianka o dworze (późniejszym pałacu) w Dołhobyczowie. Najstarsza część dzisiejszego pałacu - podpiwniczenia - prawdopodobnie pochodzi z tego okresu, wykonana z odmiennej cegły w porównaniu do reszty dworu.

Kolejne informacje o pałacu pochodzą z okresu, gdy rodziną Rastawieckich, herbu Sas, byli właściciele ziem dołhobyczowskich. W 1782 roku hr. Andrzej Rastawiecki nabył ziemie wraz z dworem od rodziny Stróżewskich. Na jego polecenie wcześniejszy dwór został rozbudowany w parterowy pałac. Po śmierci Andrzeja Rastawieckiego w 1809 roku wieś odziedziczyła wdowa Katarzyna, a po niej jej syn Ludwik Rastawiecki - marszałek i poseł powiatu tomaszowskiego. Po śmierci Ludwika Rastawieckiego w 1847 roku majątek odziedziczył jego syn Edward Rastawiecki - słynny historyk sztuki, archeolog i kolekcjoner. W 1837 roku (jeszcze za życia Ludwika Rastawieckiego) na polecenie Edwarda Rastawieckiego dwór został znacząco rozbudowany. Projekt rozbudowy opracował słynny włoski projektant Antonio Corazzi, znany m.in. z projektu Teatru Wielkiego w Warszawie i Pałacu Staszica w Warszawie. W czasie przebudowy zespołu pałacowego w Dołhobyczowie, Corazzi współpracował z architektem Antonim Beckiem. Pałac został podwyższony o jedno piętro, dobudowano po dwóch stronach podpiwniczone oficyny, zbudowano stajnię z wieżą, piętrowy spichlerz oraz rządcówkę. Dodatkowo założono przypałacowy park.

W 1870 roku Dołhobyczów z zespołem pałacowym zakupił warszawski bankier Mieczysław Epstein, a w 1896 roku pałac odkupili Władysław i Maria Świeżawscy. Podczas I wojny światowej wnętrza pałacu zostały zdewastowane. W okresie międzywojennym rodzina Świeżawskich próbując przywrócić pałacowi dawną świetność, urządziła go na nowo. Zakupili zabytkowe meble z różnych epok, przyprowadzili rodowe skarby oraz dzieła sztuki (w pałacu znalazły się m.in. obrazy Juliusza i Wojciecha Kossaka). W czasie II wojny światowej, właściciele zakopali na terenie pałacu wartościowe przedmioty i opuścili majątek. W 1944 roku w czasie walk z Niemcami i ukraińskimi nacjonalistami, zespół pałacowy spalono. W 1946 roku w ramach reformy rolnej, pałac wraz z parkiem został włączony do Państwowego Gospodarstwa Rolnego w Dołhobyczowie.

W 1977 roku ukończono dokumentację niezbędną do odbudowy pałacu, a w 1982 roku Zamojskie Pracownie Konserwacji Zabytków rozpoczęły prace rewitalizacyjne obejmujące pałac, park oraz spichlerz. Po rewitalizacji, planowano przekształcić pałac w obiekt usługowo-dydaktyczny, przypominający dom kultury, ale większość planów nie została zrealizowana, ograniczając się do rekonstrukcji fasady, podczas gdy wnętrza pozostały w stanie surowym.

Przyszłość

Jedną z możliwości adaptacji pałacu jest jego przekształcenie w hotel. Adaptacja ta została opracowana jako praca dyplomowa przez inż. arch. Mariole Budek z Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, na Wydziale Budownictwa i Architektury, w Zakładzie Teorii Architektury, Historii i Konserwacji Zabytków. Promotorką pracy była prof. dr hab. inż. arch. Aleksandra Satkiewicz-Parczewska. Autorka adaptacji jest gotowa do dalszej współpracy z nowym właścicielem.

Wieś Dołhobyczów położona jest w województwie Lubelskim, powiecie Hrubieszowskim u podnóża Grzędy Sokalskiej, tuż przy granicy z Ukrainą. To właśnie dzięki temu wyjątkowemu położeniu, które wpłynęło na mieszanie się wielu kultur, narodowości oraz religii – Dołhobyczów jest idealnym miejscem zarówno do odpoczynku na łamach przyrody jak i aktywnego zwiedzania licznych zabytków.