Wyjątkowa nieruchomość z bogatą historią oraz dużym potencjałem.
Słomowo jest niewielką wsią położoną około 30 km na północ od Poznania i 11 km do Obornik.
Wieś otaczają obszary Natura 2000, park krajobrazowy, malownicza Dolina Wełny, a tuż obok znajduje się Puszcza Notecka.
Właśnie w tym wyjątkowym miejscu znajduje się pałac, wzniesiony przez architekta Stanisława Boreckiego w latach 1904 – 1906. Rezydencja rodziny Turnów prezentuje typ architektury charakterystyczny dla schyłkowej epoki historyzmu. Jest on niema dosłownym odzwierciedleniem pałacu zbudowanego w latach 1764 – 1766, przez znakomitego francuskiego architekta Jacques Ange Gabriel’a Petit Trianon’a, na terenie wersalskich ogrodów z polecenia Ludwika XV dla markizy de Pompedour, który pełnił później funkcję rezydencji królowej Marii Antoniny.
W posiadaniu Turnów Słomowo pozostawało do 1939 roku. W czasie wojny majątek zajmowali Niemcy. Po wojnie, na mocy ustawy o reformie rolnej, posiadłość została przejęta na rzecz skarbu państwa, początkowo Funduszu Ziemi, a następnie utworzono tutaj państwowe gospodarstwo rolne. Od 1991 roku właścicielem była Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa.
Budynek mimo upływu lat prezentuje się z zewnątrz bardzo okazale. W fasadzie frontowej rzuca się w oczy czterokolumnowy portyk złożony z kolumn wtopionych w ścianę. W fasadzie ogrodowej znajdziemy również czterokolumnowy portyk o korynckich, pokrytych żłobieniami kolumnach. Warto zwrócić tu także uwagę na kamienne wazony osadzone na wysokich postumentach.
Ten neoklasycystyczny pałac wzniesiony został na rzucie zbliżonym do kwadratu, z płytkimi ryzalitami, bądź pozornymi ryzalitami w partiach środkowych wszystkich czterech elewacji. Zwartą dwukondygnacyjną bryłę, wspartą na wysoko posadowionej kondygnacji piwnic przykrytych odcinkowymi sklepieniami na stalowych dźwigarach, zwieńczono płaskim dachem ukrytym za attyką w formie tralkowej balustrady.
Na osi elewacji frontowej i tylnej, na wysokości gzymsu wieńczącego część cokołową, a więc posadzki parteru, zaprojektowano obszerne tarasy ze schodami sprowadzającymi na poziom terenu gdzie – w odległości kilku metrów od obrysu murów budynku – przeprowadzono murowaną, architektoniczną balustradę o analogicznych formach i dekoracji jak balustrady schodów i tarasów. Balustrada obiega pałac, z pozostawieniem otwartych fragmentów na osi wejścia w elewacji frontowej i tylnej, wydzielając w ten sposób przestrzeń wokół obiektu.
Główne wejście, usytuowane na osi ryzalitu i elewacji, ujęte zostało architektonicznym obramieniem w formie profilowanej opaski. Zachowała się tutaj pierwotna, niezwykle cenna, jednoskrzydłowa, ujęta w drewnianą dekoracyjną ramę, stolarka drzwiowa z elementami dekoracji snycerskiej nawiązującej do wzorów barokowej dekoracji architektonicznej oraz ozdobnymi kratami wypełniającymi górną płycinę drzwi oraz nadświetle.
Prawdziwe piękno kryje się jednak we wnętrzach. W środku zachowała się drewniana balustrada schodowa, misternie zdobiona motywem winorośli. Zachowała też płycinowa, dwuskrzydłowa stolarka drzwiowa utrzymana w naturalnym kolorze drewna, pochodząca bez wątpienia z czasów budowy pałacu. Na uwagę zasługują także ozdobne detale w postaci ornamentowanych klamek.
Rozplanowanie i układ przestrzenny wnętrz pałacu jest regularny, lecz z wyraźnym podziałem funkcjonalnym na reprezentacyjną kondygnację parteru i prywatne, mieszkalne piętro. Wysokie piwnice mieściły zaplecze magazynowo – kuchenne.
W bezpośrednim sąsiedztwie pałacu, przy jego północno – zachodnim narożu znajduje się oficyna. Jest to obiekt starszy od obecnego założenia pałacowego, stanowiący pozostałość wcześniejszego folwarku zbudowanego tutaj z inicjatywy Hipolita Turno po zakupieniu dóbr słomowskich, a więc w początku lat osiemdziesiątych XIX wieku. Należy sądzić, że w początkowym okresie oficyna wykorzystywana była jako siedziba zarządcy, a następnie – zapewne – również nowego właściciela posiadłości – Jana Turno – i funkcję tę pełniła aż do ukończenia budowy nowej rezydencji.
Zespół pałacowo – parkowy w Słomowie prezentuje wysokiej klasy architekturę oraz znaczne wartości historyczne, artystyczne i zabytkowe, a również walory krajobrazowe wpływające w znaczący sposób na kompozycję i ukształtowanie najbliższego otoczenia. Względy te zdecydowały, że zespół wpisany został do rejestru zabytków i jest objęty ochroną konserwatorską.
Pałac, pełniący w ciągu minionych kilkudziesięciu lat różne funkcje (m.in. przedszkole, biura gospodarstwa, mieszkania pracowników, a nawet stołówka), zachował się w stosunkowo dobrym stanie.
W związku ze zmianami podatkowymi, w ramach ulgi nazwanej „pałacyk plus”, istnieje możliwość odliczenia kosztów nie tylko zakupu tej nieruchomości ale również kosztów jej renowacji.
